Monika Zubrzycka Nowak.

Coachingiem zajmuję się od kilkunastu lat, prowadzę sesje coachingu oraz superizje dla coachów , kształcę coachów w mojej szkole Studium Coacha Gdańskiego Wydawnictwa Psychologiczngo- Szkolenia. Również prowadzę zajęcia z coaching na różnych uczelniach, najczęściej na studiach podyplomowych. O coachingu można powiedzieć, że opiera się na trzech filarach; na postawie, umiejętnościach i doświadczeniu. Tutaj zajmę się omówieniem głównie postawy coacha u ludzi, którzy chcą mieć większy pozytywny wpływ na otoczenie.

Aby stać się człowiekiem inspirującym innych do odkrywania i stawania się coraz lepszą wersją siebie, trzeba zrozumieć i opanować wiele kompetencji. Poznać sposób funkcjonowania mózgu i jego różne sposoby informowania nas o jego potrzebach i pragnieniach językiem doznań fizycznych, emocji, myślenia i wyobraźni. Ponieważ edukacja nie obejmuje tych kompetencji, większość ludzi nie ma instrukcji obsługi samego siebie dotyczącej określania swoich (a nie uznanych przez rodzinę i bliskie towarzystwo) celów. Wyłaniania motywacji, planowania i efektywnego dążenia do wykreowania upragnionej przyszłości. Zrozumienia, że nie tylko materialne dowody sukcesu przynoszą szczęście ale własne nastawienie i odbiór rzeczywistości, którymi można sterować. Że tzw. negatywne emocje nie są tylko utrapieniem ale informują nas o programach emocjonalno-myślowych, które wpływają na nasze życie a warto odwrócić sytuację, byśmy to my wpływali na własne emocje i sposób myślenia.

Stając się dobrym zarządcą swojego stanu psychofizycznego uczymy się równocześnie wspierać innych w skutecznym wpływaniu na swoje własne życie. Stwarzać warunki kontaktu, które są bezpieczne, przyjazne, pełne życzliwości i szacunku dla drugiej osoby. Wtedy druga strona może się otworzyć, bezpiecznie mówić zarówno o tym co ją fascynuje, jak i o tym, co gryzie.

Dzięki nieoceniającej postawie i wierze, że wszystkie rozwiązania znajdują się w świecie osoby, która stoi przed wyzwaniem, coach w rozmowie polegająca głównie na zadawaniu pytań otwartych oraz różnorodnych ćwiczeniach, jest w stanie wyzwolić nowe podejście do zagadnienia, nowe pomysły, głęboką wewnętrzną motywację, która da napęd rozmówcy do zaangażowania się w działania, które przybliżą go do pożądanego rezultatu.

Opanowanie postawy coacha, nawet bez zamysłu uprawiania tego zawodu w najbliższej przyszłości, służy wszystkim, dla których jakość relacji międzyludzkich jest wartością. Jest się innym partnerem w związku i innym członkiem rodziny stosując zasady nieinwazyjnej komunikacji, oferując wsparcie i wiarę w możliwości drugiego w miejsce pomocy i doradztwa. Inaczej traktuje się współpracowników, inaczej zarządza pracownikami, gdy ma się świadomość, że do każdego trzeba podchodzić indywidualnie, dopasowując sposób oddziaływania do aktualnych możliwości i potrzeb rozmówcy.

Czy coaching to dobry kierunek?

                Zawód coacha, który jest już wpisany na listę zawodów jest jednym z narzędzi niezbędnych człowiekowi do sensownego budowania swojej kariery. Mówi się o tym, że ludzie opanowują umiejętności twarde; techniczne, specjalistyczne, ale bez umiejętności miękkich zastosowanie tej wiedzy i umiejętności jest bardzo trudne. Kontakt z drugim człowiekiem, dzielenie się z nim własnymi doświadczeniami, przekazywanie wiedzy, wykorzystywanie jej wymaga właśnie tego, co składa się na podstawę coacha i dlatego w biznesie coraz częściej poszukuje się menagerów, którzy mają zarówno kompetencje techniczne wymagane w danej firmie i umiejętności coachingowe jednocześnie. Wtedy można liczyć na to, że będą skutecznie zarządzali oraz dopasowywali styl zarządzania indywidualnie do pracownika. Trudno mówić, że dla coacha który chciałby w 100% zajmować się wyłącznie coachingiem, jest dużo pracy, bo coachów zostało wykształconych w Polsce wielu. Niewielu z nich żyje wyłącznie z coachingu. To jest jedno z narzędzi, które jest potrzebne, żeby kreować swoją karierę, skutecznie zarządzać swoim stanem psychofizycznym, stwarzać otoczenie, w którym chce się żyć.

Jak powinien być dobry coach?

                Jest to zadanie, które dajemy wszystkim naszym uczestnikom na początku kursu. Pytamy przy jakich osobach czują się w bezpieczne, pełne energii, kreatywne i chętnie rozmawiają o ważnych dla siebie sprawach. Takich ludzi każdy zna; są to ludzie przyjaźni, życzliwi, ale też dociekliwi, pobudzający do myślenia, przy których poszerzają się nasze perspektywy, wzrastają możliwości. To osoby, które są gotowe poddawać refleksji swoje zachowania i sposób myślenia, odkrywać elementy, które można udoskonalać, nawyki, z którymi warto się rozstać, obszary, w które warto inwestować. Które są świadome, że praktyka czyni mistrza. Które są głodne nowej wiedzy i otwarte na poszerzanie perspektyw. Które gotowe są rozwijać swoją percepcję, nie tylko uczyć się słuchać i słyszeć ale także rozwijać zmysł obserwacji niewerbalnych sygnałów wysyłanych przez każdego człowieka. Które wierzą, że człowiek uczy się przez całe życie. Które gotowe są zatrudnić swoje ego do tworzenia lepszego świata dla wszystkich.